پروانه

یعنی اگه صدسال پامو اینجا نزارم نه یوزر و پسم یادم میره، نه فراموش میکنم که چه حال و روزایی رو اینجا ثبت کردم.وقتی میخونم نوشته هامو گذشتم میاد جلو چشمم. تمام احساسات قشنگ و زشتم، تمام احساساتی که از همه پنهونشون کردم، تموم نگفته هام همه همینجاست.چقد فرق کردم نسبت به گذشته. چقد دغدغه هام متفاوت شده. الان دیگه بزرگتر شدم. برای خودم خانواده دارم. کاری رو دارم که دوسش دارم و توش خوب دارم جلو میرم. آدمی کنارمه که درکم میکنه و باهم کنار میایم. اما عشق؟ نمیدونم شاید عشقم همین حس باشه. همین احساس آرامش و امنیت. دلم برای نوشتن تو محیط امن و آرامش اینجا تنگ شده بود. چقد خوبه که دارم اینجا رو. چقد خوبه که هیشکی منو نمیشناسه و راحت مینویسم برای خودم. درسته که دیر به دیر میام اینجا ولی همین که هست خوشحالم. پروانه...